Μουσική Άπω Ανατολής, Β' Χορού
Επιμέλεια παρουσίασης: 20/4/2022
Παραδοσιακό ιαπωνικό θέατρο, Το δράμα Νo
Α. Σ. (Β Χορού), 16 Μαρτίου 2022
Βίντεο: Nō Theatre Performance “Tamura”, Dance of the Ghost.
Η Ιαπωνία είναι νησιωτική χώρα της Ανατολικής Ασίας. Είναι γνωστή επίσης ως Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Εκτείνεται σε μεγάλο μέρος του Ιαπωνικού Αρχιπελάγους, στον βορειοδυτικό Ειρηνικό ωκεανό και κατά μήκος των ακτών της Ρωσίας και της Κορέας, από τις οποίες χωρίζεται από τη Θάλασσα της Ιαπωνίας.
Μουσική
Η ιαπωνική μουσική είναι εκλεκτική και ποικίλη. Πολλά μουσικά όργανα όπως το κότο, εισήχθησαν το 9ο και 10ο αιώνα, το συνοδευτικό αφηγηματικό θέατρο Νο από τον 14ο αιώνα και η λαϊκή μουσική, με το σαν κιθάρα σαμισέν, τον 16ο αιώνα. Η δυτική κλασσική μουσική, η οποία εισήχθη στα τέλη του 19ου αιώνα, τώρα αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του ιαπωνικού πολιτισμού. Η αυτοκρατορική ορχήστρα γκαγκάκου έχει επηρεάσει το έργο μερικών σύγχρονων δυτικών συνθετών. Αξιοσημείωτοι κλασσικοί συνθέτες από την Ιαπωνία είναι ο Τόρου Τακεμίστου και ο Ρεντάρο Τάκι. Κύριο χαρακτηριστικό μουσικό γνώρισμα στην Ιαπωνία όπως και σε άλλες χώρες της Άπω Ανατολής γενικά, είναι οι Πεντατονικές κλίμακες, δηλαδή κλίμακες με πέντε νότες αντί για επτά. Υπάρχουν δύο βασικές κατηγορίες στις πεντατονικές κλίμακες: Χωρίς Ημιτόνια: κυρίως στην Κίνα, με Ημιτόνια: κυρίως Ινδονησία και Ιαπωνία.
Παραδοσιακό ιαπωνικό θέατρο, Το δράμα Νo
Περιγραφή Βίντεο
Όταν δύο περιοδεύοντες ιερείς συναντούν έναν ηλικιωμένο ψαρά κορμοράνων, ένας από αυτούς τον αναγνωρίζει ως τον άνθρωπο που του έδωσε καταφύγιο πριν από δύο ή τρία χρόνια. Ο γέρος τότε τους λέει ότι καθώς παραβίασε την αυστηρή απαγόρευση να θανατωθεί η ζωή στο κοντινό ποτάμι ψαρεύοντας εκεί κάθε βράδυ με τους κορμοράνους του, πνίγηκε στο ποτάμι ως τιμωρία. Σε αντάλλαγμα για τις υποσχέσεις των ιερέων να προσευχηθούν για την ψυχή του, τους δείχνει πώς γίνεται το ψάρεμα και μετά εξαφανίζεται. Ο Nichiren (ένας από τους ιερείς) παίρνει μερικές πέτρες και αφού γράψει πάνω τους μέρος του Lotus Sutra, τις πετά στο ποτάμι. Εμφανίζεται η Έμμα, ο Βασιλιάς της Κόλασης και τους λέει ότι αν και ο ψαράς αξίζει να υποφέρει για τις αμαρτίες του, θα τον στείλει στον Παράδεισο λόγω της καλοσύνης που έδειξε στον ιερέα.
Η Έμμα, ο Βασιλιάς της Κόλασης, χορεύει, υπάρχει τέλεια τεχνική φωνής και κινήσεων, αλλά και πολύ δραματικές αλλαγές ρυθμού. Ο δαίμονας, έγινε πραγματική εικόνα της Κόλασης και οι κινήσεις του χτυπούν με ενεργητικές εκρήξεις το έδαφος.
Το δράμα “Νο”
Η λέξη Νo σημαίνει «ικανότητα, ταλέντο, δεξιοσύνη». Αρχικά τη χρησιμοποιούσαν όχι αυτόνομα αλλά σε συσχετισμό με μια άλλη λέξη που εξειδικεύει και προσδιορίζει την έννοια της, π.χ. «ντενγκάκου νο νo», «σαρουγκάκου νο νo», δεξιοτεχνία στα θεατρικά είδη του ντενγκάκου και του σαρουγκάκου αντίστοιχα. Ως επικεφαλής ενός ομίλου σαρουγκάκου έδινε παραστάσεις ο Καν’αμί περιοδικά και στο Κυότο, όταν προσέλκυσε την προσοχή του σογκούν Ασικάγκα Γιοσιμίτσου και προσκλήθηκε στη στρατιωτική αυλή. Έτσι άνοιξε ο δρόμος, για τον ίδιο και για το γιο και διάδοχό του Ζεαμί, να διαμορφώσουν και να οδηγήσουν στην κορύφωσή του το κλασικό ιαπωνικό δράμα, το γνωστό ως Νo.
Διατηρώντας βασικά το χαρακτήρα του χοροδράματος, το κλασικό Νo απέρριψε πολλά από τα αρχικά χαρακτηριστικά του, ιδιαίτερα τα ακροβατικά και τα σατιρικά, ή μάλλον τα διοχέτευσε, επεξεργασμένα και μεταπλασμένα, στο αυτονομημένο κυόγκεν [σ.τ.δ: ιντερμεδιακού στυλ] και σε άλλα δικά του θεατρικά στοιχεία, π.χ. στο χορό της κάθαρσης που εκτελεί ο πρωταγωνιστής του δράματος, προς το τέλος του έργου. Το ίδιο το Νo επικεντρώθηκε στην περιοχή της ιστορίας και του μύθου, στη συμβολική απεικόνιση γεγονότων και καταστάσεων σε μια χρυσή τομή ανάμεσα στο δραματικό στοιχείο και στην υψηλή λυρική ποίηση. Σ’ αυτή την αντίληψη συγκλίνουν και συμβάλλουν όλες οι συνιστώσες του Νo - από τη σκηνή και τα σκηνικά ως την τεχνική των ηθοποιών, τη μουσική, το χορό, ακόμη και τα θέματα των έργων.
Η Σκηνή
Η ξύλινη σκηνή του Νo είναι πολύ απλή ώστε να μην αποσπά ιδιαίτερη προσοχή: ένας τετράγωνος χώρος στηριζόμενος σε γωνιακούς πεσσούς, ανοικτός στις τρεις πλευρές του προς το ακροατήριο. Στην τέταρτη πλευρά, αυτή του βάθους της σκηνής, το μόνιμο πλαίσιο-σκηνικό εικονίζει ένα μεγαλόπρεπο πεύκο, αειθαλές σύμβολο σταθερότητας και γαλήνης. Δεν είναι τυχαίο ότι το δέντρο αυτό, μοτίβο-σύμβολο και σε ιαπωνικούς μύθους και γενικά προσφιλές στη λογοτεχνία, διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στα θέματα μερικών από τα ωραιότερα Νo. Φορτωμένο με συμβολισμούς είναι επίσης και το δημοφιλέστατο μπαμπού, που πλαισιώνει συνήθως τη σύνθεση του πεύκου στις γωνιακές πλευρές.
Στο βάθος της σκηνής και μπροστά από το ζωγραφισμένο πεύκο κάθονται οι μουσικοί: ο αυλητής (δεξιά ως προς τον θεατή, κοντά στον γωνιακό πεσσό τον αποκαλούμενο «πεσσό του αυλητή») και τρεις χειριστές τυμπάνων, που το καθένα τους έχει διαφορετικό μέγεθος, θέση και ήχο. Ο Χορός, αντίστοιχος αυτού της ελληνικής τραγωδίας αλλά και διαφορετικός ως προς το ρόλο του, αποτελείται από πρόσωπα που κάθονται σε δύο σειρές, κατά μήκος της δεξιάς (ως προς το θεατή) πλευράς της σκηνής. Ο Χορός απαγγέλλει τα αφηγηματικά μέρη του Νo, χωρίς να διαλέγεται με τους ηθοποιούς ή να μετακινείται από τη θέση του, σε όλη τη διάρκεια της παράστασης. Ερμηνεύει επίσης, με τα λόγια του την παντομίμα του πρωταγωνιστή στο χορό του δεύτερου μέρους, ο οποίος αντιπροσωπεύει την κορυφαία στιγμή του έργου.
Οι ηθοποιοί - πάντοτε άνδρες, όπως στην ελληνική τραγωδία - εισέρχονται και εξέρχονται από εισόδους και εξόδους που υπάρχουν, αντίστοιχα, στην αριστερή και τη δεξιά πλευρά του ζωγραφισμένου πεύκου. Η αριστερή ως προς το θεατή πλευρά της σκηνής προεκτείνεται, λοξά προς το βάθος, με έναν μακρύ διάδρομο (χασίγκακάρι, hashigakari), στην άλλη άκρη του οποίου διακρίνεται η κουρτίνα ενός κρυμμένου δωματίου («καμαρινιού»), από όπου εμφανίζονται οι ηθοποιοί. Η εμφάνιση του ηθοποιού-πρωταγωνιστή (σιτέ, shite) είναι ιδιαίτερα επιβλητική και υποβλητική. Προχωρεί προς την τετράγωνη σκηνή με αργούς, μεγαλόπρεπους βηματισμούς και κινήσεις, προσπερνώντας τρία πεύκα που υψώνονται, σε ίσες αποστάσεις, κατά μήκος του λοξού διαδρόμου. Αυτά τον διευκολύνουν οπτικά στην πορεία του, λόγω των πολύ μικρών ανοιγμάτων που υπάρχουν στη θέση των ματιών του προσωπείου του.
Ο σιτέ σταματάει στον πεσσό που συναντά στο τέλος του διαδρόμου (τον «πεσσό του πρωταγωνιστή») και απαγγέλλει τον ρόλο του, ατενίζοντας τον απέναντί του μπροστινό πεσσό της τετράγωνης σκηνής («καθοδηγητικό πεσσό»). Απέναντί του επίσης, αλλά σε διαγώνια κατεύθυνση, υπάρχει ο άλλος μπροστινός πεσσός της τετράγωνης σκηνής, που λέγεται «πεσσός του δευτεραγωνιστή» (γουάκι, waki), γιατί εκεί στέκει ο συνομιλητής του σιτέ. Ο σιτέ και ο γουάκι έχουν συχνά και συντρόφους (τσουρέ, tsure), ενώ μπορεί να συμπληρώνονται και από πρόσωπα σε άλλους ρόλους, π.χ. ρόλους πολύ νεαρών εφήβων ή παιδιών (κο-κατά, ko - kata). Κάποιοι ρόλοι μάλιστα εκτελούνται από ηθοποιούς του κυόγκεν (kyogen), όπως π.χ. ο ρόλος του προσώπου που εμφανίζεται στη σκηνή και απασχολεί τους θεατές στα διαλείμματα των Νo (Άι-κυoγκεν) ή ρόλοι άλλων βοηθητικών προσώπων.
Δομικά χαρακτηριστικά
Τα Νo είναι δίπρακτα έργα και, σε σπάνιες περιπτώσεις, μονόπρακτα. Η αρχική πράξη ενός έργου Νo περιλαμβάνει κατά κανόνα ένα ταξίδι που κάποιος ιερέας ή άλλο πρόσωπο, σε ρόλο γουάκι, επιτελεί και στη διάρκεια του οποίου μαθαίνει πληροφορίες για τον ήρωα του έργου, ή ενδεχομένως τον συναντά, πάντα μεταμφιεσμένο σε αυτή την πρώτη φάση. Ο ήρωας συνήθως υποφέρει για κάποιον ανεκπλήρωτο ή λανθασμένα εκπληρωμένο λόγο, που ποικίλλει ανάλογα με το θέμα του έργου - μπορεί δηλαδή να είναι εκδίκηση, τιμωρία, τύψεις για ένα κρίμα, αποκάλυψη ενός μυστικού κλπ. Η ταξιδιωτική πορεία, όπως και οι τόποι προορισμού και γενικά ο χώρος και το περιβάλλον, υποδηλώνονται στη σκηνή με συμβολικούς τρόπους και συμβολικά ή απλούστατα σκηνικά μέσα, π.χ. ένα σχηματικό ομοίωμα βάρκας, ένα ταξιδιωτικό καπέλο, ένα πηγάδι, ένα κλαδί πεύκου, ένα υποτυπώδες οίκημα, διάφορα ξίφη και εγχειρίδια, βεντάλιες κ.λ.π. Στη δεύτερη πράξη, οπότε το ταξίδι έχει επιτευχθεί, ο ήρωας του έργου αποκαλύπτεται στην πραγματική του υπόσταση: θεϊκή ή ανθρώπινη μορφή, δαίμονας ή φάντασμα, ανάλογα με την περίπτωση. Χορεύει τότε δοξαστικά ή αντίθετα, δέχεται τους εξορκισμούς του ιερέα που τον οδηγεί, από τον δαιμονικό χορό του, στην εξιλέωση και κάθαρση.
Θεματολογία
Το ρεπερτόριο του Νo περιλαμβάνει έργα τα οποία επικεντρώνονται σε διάφορους τύπους μορφών και συνακόλουθα, κατατάσσονται σε διάφορες κατηγορίες:
Έργα θεών (κάμι Νo ή ουάκι Νo), έργα εισαγωγικά της παράστασης, με τελετουργικό ή δοξαστικό χαρακτήρα.
Έργα μάχης (σούρα-μονό), με ήρωες συνήθως διάσημους πολεμιστές.
Έργα όπου πρωταγωνιστούν γυναίκες (κάζουρά-μονό, κυριολεκτικά, «έργα περούκας»).
Έργα ποικίλα (με πολλές διαφορετικές ονομασίες και θέματα, όπως «τρελών γυναικών» (κυoτζο-μονό), «μορφών του παρόντος» (γκεντζάι-μονό) κλπ) και
έργα τέλους (κίρι- Νo), έργα με ζωηρό ρυθμό και πρωταγωνιστές συνήθως δαίμονες ή άλλες υπερφυσικές μορφές, που κλείνουν τις παραστάσεις.
Οι παραδοσιακές παραστάσεις περιελάμβαναν σειρές από έργα (τυπικά, πέντε) σε εναλλασσόμενη διάταξη Νo και Κυόγκεν. Στην εποχή μας συνηθίζονται συντομότερες παραστάσεις ή και αποσπασματικές. Ωστόσο οι σειρές των παραστάσεων, η απαγγελία του Χορού, η μουσική και ο τελικός χορός της κάθαρσης διέπονται, όπως και το περιεχόμενο των έργων, από έναν τριμερή ρυθμό, του οποίου τα μέρη είναι γνωστά ως τζο-χα-κιοu (αρχή-μέση-τέλος, ή κατ’ άλλους, εισαγωγή-ανάπτυξη-κορύφωση). Τα τρία αυτά μέρη στοχεύουν, αρχικά, στο να δημιουργήσουν στο θεατή την κατάλληλη διάθεση προετοιμασίας για ό,τι θα ακολουθήσει, στη συνέχεια να τον οδηγήσουν σε μια καλλιτεχνική ένταση-ανάταση και τελικά, να τον χαλαρώσουν αλλά και να τον εμψυχώσουν.
Προσαρμοσμένοι στους χαρακτήρες του θεματολογίου είναι και οι τύποι των προσωπείων του Νo: μάσκες ανδρών, γυναικών, παιδιών, νέων, τυφλών, ηλικιωμένων, θεών, δαιμόνων κλπ., που παραδοσιακά κατασκευάζονταν από οικογένειες ειδικευμένων τεχνιτών. Οι μάσκες καλύπτουν μόνο το μπροστινό μέρος των προσώπων και, αυτές καθαυτές, θεωρούνται μικρά έργα τέχνης. Ανάλογες είναι επίσης οι πολυτελέστατες ενδυμασίες των ηθοποιών οι οποίες, σε αντίθεση με τα λιτότατα σκηνικά, εκφράζουν όλη τη μεγαλοπρέπεια που χαρακτηρίζει αυτό το τελετουργικό, στατικό και σχηματικό θέατρο, στο οποίο και η παραμικρή κίνηση - π.χ. μια αργή ανύψωση του μανικιού του πρωταγωνιστή ή ένα «φτερούγισμα» της βεντάλιας του - συμβολίζει πάντοτε μια συγκεκριμένη πράξη ή συναισθηματική κατάσταση. Σε μια άλλη διάσταση, οι συντελεστές και τα γνωρίσματα του δράματος που προαναφέρθηκαν συγκλίνουν όλα στο να προσδίδουν στα έργα, αλλά και να μεταδίδουν στο θεατή, αυτό που ο Ζεαμί αποκάλεσε υπέρτατη αισθητική αρχή του Νo: την υπερκόσμια ομορφιά του γιοuγκεν (yugen).
Το Νο σήμερα
Από τις πέντε μεγάλες σχολές του Νo που επιβιώνουν στη σημερινή Ιαπωνία - Κάντζε (Κanze), Κομπάρου (Komparu), Χoσo (Hosho), Κoνγκo (Kongo) και Κιτά (Kita) - οι τέσσερις (πλην της τελευταίας που χρονολογείται από τις αρχές του 17ου αι.) υπήρχαν ήδη τον 14ο αι. και από αυτές, οι δύο πρώτες συνδέονται αμεσότερα με μέλη ή συγγενείς της οικογένειας του Ζεαμί. Όμιλοι ηθοποιών από τη μία ή την άλλη σχολή, όπως και ηθοποιοί του κυόγκεν, περιοδεύουν συχνά στο εξωτερικό και έχουν παρουσιάσει και στη χώρα μας, τόσο έργα του ιαπωνικού ρεπερτορίου όσο και ιαπωνικές ερμηνείες ελληνικών τραγωδιών. Από τη δεύτερη περίπτωση, ξεχώρισαν οι παραστάσεις της «Μήδειας» (1983) και του «Οιδίποδα Τυράννου» (2004).
Στα ιαπωνικά έργα που μεταφράστηκαν στη γλώσσα μας, συνήθως με αφορμή αθηναϊκές παραστάσεις τους, συγκαταλέγονται μερικά από τα ωραιότερα Νo: Το «Φόρεμα από Φτερά» (Χαγκορόμο, Hagoromo), ο «Μπενκέι στο Πλοίο» (Φουνά Μπενκέι, Funa Benkei), ο «Ποταμός Σουμίντα» (Σουμίντα γκαουά, Sumidagawa), «Αύρα των Πεύκων» (Ματσουκάζε, Matsukaze) κλπ (βλ. πρόγραμμα Ηρωδείου 1965), το «Φιλιατρό του Πηγαδιού» (Ιζούτσου, Izutsu, βλ. έκδοση το Ροδακιό, 1992), Τακασάγκο (Takasago, βλ. περιοδ. Ανακύκληση ΙΙ, 1987) κ.α. Από αυτά, ο «Μπενκέι στο Πλοίο» είναι έργο του Νομπουμίτσου (Kanze Kojir o Nobumitsu , 1435-1516) και ο «Ποταμός Σουμίντα», του Μοτομάσα (Juro Motomasa, 1395-1432). Το έργο “Ματσουκάζε” αναφέρεται ότι γράφηκε από τον Καν’αμί και αναθεωρήθηκε από τον Ζεαμί. Tα υπόλοιπα είναι έργα του Ζεαμί.
Μουσική δυναστείας Ming (Yayue)
Α. Σ. (Β Χορού), 20 Μαρτίου 2022
Βίντεο: Authentic Chinese Classical Music - Ming Dynasty Court and Taoist music (Yanyue)
Το Yayue
Το Yayue ήταν μια μορφή κλασικής μουσικής και χορού που εκτελούνταν στη βασιλική αυλή και τους ναούς στην αρχαία Κίνα. Πλέον παίζεται μόνο στο Taoist Joss Houses στην Κίνα. Δυστυχώς αυτό το είδος μουσικής χάνεται σιγά σιγά με τα χρόνια, καθώς η μοντέρνα κινέζικη ορχήστρα γίνεται πιο γνωστή.
Αυτή η αυλική ορχήστρα μπορεί να χωριστεί σε δύο ξεχωριστά σύνολα που μπορεί να αντιπροσωπεύουν το γιν και το γιανγκ, ένα μικρότερο (το γιν) που προοριζόταν να παίξει στις βεράντες ενός κτιρίου και ένα μεγαλύτερο (το γιανγκ) που έπαιζε στην αυλή. Το μικρότερο σύνολο αποτελούνταν κυρίως από χορδόφωνα και από αερόφωνα, καθώς και τραγουδιστές. Το μεγαλύτερο σύνολο ήταν κατά κύριο λόγο οργανικό και περιείχε όλες τις κατηγορίες μουσικών οργάνων με τους μουσικούς διατεταγμένους σε πέντε κατευθύνσεις (τέσσερα σημεία της πυξίδας και του κέντρου) στην αυλή.
Ο ρυθμός της μουσικής Yayue
Η μουσική είναι συνήθως αργή και αρχοντική, και μονοφωνική με μικρή ρυθμική ποικιλία. Όταν τραγουδιέται, μπορεί να υπάρχουν τέσσερις έως οκτώ χτύποι ανά φράση ανάλογα με τον αριθμό των λέξεων στο κείμενο.
Μουσικά όργανα
Η μουσική Yayue χρησιμοποιεί μια μικρή ποικιλία παλαιότερων
παραδοσιακών μουσικών οργάνων. Ένα από αυτά είναι το Gaohu ή αλλιώς
Yuehu. Το gaohu είναι κυκλικό στην βάση και παίζεται με ένα δοξάρι.
Είναι αρκετά επηρεασμένο από το erhu.
Άλλο ένα όργανο είναι το Sheng. To Sheng είναι ένα πνευστό όργανο με
πολλούς σωλήνες με διαφορετικές νότες. Είναι ένα πολυφωνικό όργανο και
είναι δημοφιλές στα solo.
Ακόμα ένα όργανο είναι το Zhu. Το Zhu είναι ένα έγχορδο όργανο ένα σαντούρι με ορθογώνιο ξύλινο σώμα, με μεταξωτές ή εντερικές χορδές που παίζονταν με ένα λεπτό ραβδί [σ.τ.δ: δεν υπάρχει σήμερα].
Τα συμπεράσματα
Ψάχνοντας στο διαδίκτυο για την μουσική της Κίνας, συμπεραίνω ότι η παραδοσιακή της μουσική μας ταξιδεύει χιλιάδες χρόνια πίσω. Δυστυχώς με τα χρόνια φαίνεται πως τείνουν να χαθούν αυτές οι μουσικές καθώς η μοντέρνα μουσική γίνεται όλο και πιο γνωστή και δείχνει να επηρεάζεται από τα δυτικά ακούσματα.
Links
https://en.wikipedia.org/wiki/Gaohu
https://www.wikiwand.com/en/Sheng_(instrument)
https://www.britannica.com/art/zhu
https://en.wikipedia.org/wiki/Zhu_(string_instrument)
Θιβέτ, Θίασος λαϊκής τέχνης: ‘flying strings treading spring’
Γ. Ζ. (Β Χορού), 6 Μαρτίου 2022
Βίντεο: Flying Strings Treading Spring
Τόπος: Θιβέτ
Ημερομηνία: έτος 2021
Ονόματα
καλλιτεχνών-συγκρότημα: -
Γεγονός-είδος: Χορευτική-Θεατρική-Μουσική
παράσταση (θίασος)
Βιντεογράφος: CCTV ‘variety show’
Kανάλι:
第艺流 (art flow)
Γενικές πληροφορίες περιοχής και ιστορία είδους
Η περιοχή Θιβέτ βρίσκεται στην Κεντρική Ασία, σε υψόμετρο 4.900 περίπου, το οποίο αποτελεί το μεγαλύτερο σε ύψος οροπέδιο στην Γη! Την σήμερον ημέρα, το Θιβέτ αποτελεί τμήμα της Λαϊκής Δημοκτρατίας της Κίνας, με ένα μικρό κομμάτι της υπό τον έλεγχο της Ινδίας. Οι κάτοικοί της επίσης επικοινωνούν χρησιμοποιόντας την Θιβετιανή γλώσσα. Έχουν πληθυσμό περίπου 3,506 εκατομμύρια κατοίκους με βάση τις μετρήσεις το 2019. Η πιο ενδιαφέρουσα πληροφορία σχετικά με το Θιβέτ όμως, είναι η αυτονομία της! Ουσιαστικά, η αυτόνομη περιφέρεια της περιοχής Θιβέτ είναι ένα κομμάτι της Κίνας που αυτονομήθηκε κατά το 1950-1951. Η ιστορία πίσω από την αυτονομία της είναι πιο μεγάλη όμως. Πριν τον χρόνο τελικής αυτονομίας της, το 1913 είχε δωθεί μια αυτονομία από τον Δαλάι Δάμα.
Σχετικά με τα μουσικά όργανα στο βιντεάκι
Το συγκεκριμένο μουσικό όργανο μοιάζει πολύ με το παραδοσιακό γνωστό κινέζικο όργανο ‘Σαμιζέν’. Το συγκεκριμένο έγχορδο όργανο ποικίλει στο σχήμα, ανάλογα με το είδος και την περίσταση που θα το χρησιμοποιήσει κανείς. Το ‘σαμιζέν’ έχει λεπτό λαιμό το οποίο διευκολύνει τις ευέλικτες απαιτήσεις του είδους του. Η Κατασκευή του θυμίζει πολύ εναν συνδυασμό κιθάρας με μπάντζου λόγω του μακριού του λαιμού και στρογγυλού του ‘κορμού’.
Σχετικά με το βιντεάκι
Όπως βλέπουμε στο βιντεάκι,υπάρχουν 16 άντρες που παίζουν μουσικά όργανα και 13 γυναίκες οι οποίες χορεύουν και τραγουδάνε στον ρυθμό της μουσικής. Στην αρχή στο βιντεάκι, κυριαρχεί ένας αργός ρυθμός το οποίο δικαιολογεί και τις πιο μαλακές και αργές χορευτικές κινήσεις. Αργότερα όμως, παρατηρούμε οτι ο ρυθμός αλλάζει ξαφνικά σε πιο γρήγορο και θα μπορούσαμε να πούμε πιο ‘ακραίο’. Γι’αυτόν τον λόγο κιόλας αλλάζει και ο τρόπος κίνησης σε πιο γρήγορο και κοφτό. Επίσης παρατηρούμε ότι στο συγκεκριμένο βιντεάκι έχουμε πεντατονική κλίμακα χωρίς ημιτόνια. Συνήθως η πεντατονική χωρίς ημιτόνια χρησιμοποιείται στην Κίνα ενώ η πεντατονική με ημιτόνια στην Ιαπωνία.
Επίλογος
Όσο δούλευα αυτήν την εργασία, έμαθα πολλές ενδιαφέρουσες πληροφορίες σχετικά με την περιοχή Θιβέτ αλλά και την μουσική της, τα γνωστά όργανα της Ασίας και την πεντατονική κλίμακα. Με δυσκόλεψε να βρω ένα βιντεάκι που να τελούσε ότι μου ζητιόνταν παρόλο που έψαξα αρκετή ώρα άλλα βρήκα ένα το οποίο θεώρησα ότι ήταν καλό παράδειγμα της μουσικής στις χώρες της Άπω Ανατολής. Διασκέδασα κατά την αναζήτηση πληροφοριών για κάτι καινούργιο και ενδιαφέρον!
Πηγές:
https://el.wikipedia.org/wiki/Θιβέτ
https://el.wikipedia.org/wiki/Αυτόνομη_Περιφέρεια_του_Θιβέτ
https://wblog.wiki/el/Shamisen
Βιβλίο Μουσικής Β’γυμνασίου
Ιαπωνία, θέατρο Καμπούκι
Ζ. Σ. (Β Χορού), 12 Μαρτίου 2022
Βίντεο: kabuki japanese dance ＜Ayatsurisambaso＞ Ｎｏ，2
Η τέχνη στις χώρες της Άπω Ανατολής, είναι ένας πολύ ξεχωριστός πυλώνας με πολλά χαρακτηριστικά για αυτές τις περιοχές. Όπως βλέπουμε και στο παραπάνω βίντεο με τίτλο ‘‘kabuki japanese dance ＜Ayatsurisambaso＞ No 2’’, συνεχώς συναντάμε τον συνδυασμό μουσικής-χορού-θεάτρου σε διάφορες παραστάσεις και είδη όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση το είδος καμπούκι.
Γενικές πληροφορίες της χώρας
Ανάμεσα στην Κίνα, στην Ιαπωνία και στην Ινδονησία, επιλέξαμε την περιγραφή της δεύτερης νησιωτικής χώρας, η οποία ανήκει στην Ανατολική Ασία. Ως πρωτεύουσα της έχει το δημοφιλές Τόκιο, το οποίο αποτελεί την πολυπληθέστερη πρωτεύουσα σε ολόκληρο το κόσμο. Επιπλέον, έχει αρκετά μεγάλη έκταση και πολλούς μόνιμους κατοίκους.
Καμπούκι- Σαμπάσο
Στο βίντεο που μελετάμε, υπάρχει μια ‘‘μίξη’’ παντομίμας, χορού, θεατρικότητας και μελωδίας. Τα παραπάνω στοιχεία, συντελούνται στον χορό σαμπάσο ο οποίος είναι ένας από τους σημαντικότερους τελετουργικούς χορούς στο θέατρο καμπούκι. Σε αυτή την εκδοχή του χορού, ο ερμηνευτής μιμείται την μαριονέτα, κάνοντας διάφορες ενδιαφέρουσες κινήσεις, ενώ στη συνέχεια συνήθως προστίθενται νέοι ρόλοι. Επιπλέον, παρατηρούμε πως υπάρχει συνοδεία μουσικών οργάνων, συχνά από κάποιο συγκρότημα με κρουστά και έγχορδα.
Μουσικά όργανα Ιαπωνίας
Μερικά από τα πιο δημοφιλή όργανα είναι το κότο, ένα χορδόφωνο όργανα με προέλευση από την Κίνα, ενώ επιπρόσθετο είναι το σαμισέν, που είναι επίσης χορδόφωνο, παίζεται με πένα και έχει ελάχιστες χορδές (τρεις).
Έπειτα από όλες τις πληροφορίες που συντάχθηκαν, η κουλτούρα στους τόπους της Άπω Ανατολής είναι πολύ ιδιαίτερη. Θα ήταν μια αρκετά όμορφη εμπειρία να επισκεπτόμασταν κάποια τέτοια περιοχή, ώστε να αντικρίσουμε όλες τις λεπτομέρειες που αναφέρθηκαν ως προς το θέμα της τέχνης.
ΔΙΚΤΥΟΓΡΑΦΙΑ / ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ :
http://www.oikonomakou.gr/index.php/iaponia-genikes-plirofories
https://el.wikipedia.org/wiki/Η_μουσική_της_Ιαπωνίας
http://ebooks.edu.gr/ebooks/v/html/8547/2300/Mousiki_B-Gymnasiou_html-empl/index3.html
https://el.wikipedia.org/wiki/Ιαπωνία
https://youtu.be/uIQJa-j5Sxs (DESCRIPTION)
Καντονέζικη Όπερα, The Wedding Robbed by The Princess - Hong Kong
Κ. Μ. (Β Χορού), 10 Μαρτίου 2022
Βίντεο: cantonese opera
Σε αυτό το βίντεο – παράσταση, παρατηρούμε τις έξοχες ικανότητες τους ώστε να αλλάζουν την φωνή τους καθώς και τις πολύχρωμες στολές τους. Κάθε μια στολή που φοράνε καθορίζει τον χαρακτήρα κάθε ήρωα. Μάλιστα τα διαμάντια και οι κρύσταλλοι που βρίσκονται στα ενδιαφέροντα σχηματισμένα καπέλα τους είναι εκθαμβωτικά και μοναδικά και όντως μας δίνουν την αίσθηση αυτής της βασιλικής- πριγκιπικής παρουσίας στην σκηνή. Επιπλέον το μακιγιάζ τους είναι πολύ έντονο και το κάνει διαφορετικό και πιο ενδιαφέρον από τις σημερινές παραστάσεις. Επίσης οι ηθοποιοί λόγω του μακιγιάζ τους μοιάζουν σαν να είναι ζωντανοί πίνακες.
Η Cantonese όπερα έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με άλλα κινεζικά είδη θεάτρου, στην κινεζική μουσικοθεατρική παράδοση, τα βασικά χαρακτηριστικά είναι συνεπείς από τη μια τοπική μορφή παράστασης στην άλλη. Έτσι, η μουσική, το τραγούδι και η υποκριτική, εμφανίζονται όλα στην Cantonese όπερα. Οι περισσότερες πλοκές βασίζονται στην κινεζική ιστορία και στα διάσημα κινέζικα κλασικά και μύθους. Επίσης, η κουλτούρα και οι φιλοσοφίες του κινεζικού λαού φαίνονται στα έργα. Αρετές (όπως η πίστη, η αγάπη και ο πατριωτισμός) είναι πολύ σημαντικά στα κινέζικα θέατρα.
Το βίντεο θεωρώ πως ήταν πολύ ενδιαφέρον και μοναδικό κι ας μην έχουμε συνηθίσει εμείς οι Έλληνες σε αυτό το είδος μουσικής. Απλά πιστεύω πως έπρεπε να υπάρχουν αγγλικοί υπότιτλοι ώστε να μπορούν οι μη-Κινέζοι να καταλαβαίνουν την ιστορία από τα λόγια. Πάντως και η μουσική και τα κουστούμια ήταν εκθαμβωτικά και τουλάχιστον για εμένα ήταν πολύ ενδιαφέροντα. Επίσης πολύ χαρακτηριστικά ήταν τα συναισθήματα που μας πρόσφεραν οι ηθοποιοί-τραγουδιστές και μου άφησαν μια βαθιά εντύπωση στο μυαλό μου.
Ελπίζω να σας αρέσει η εργασία μου και το βίντεο που διάλεξα!
Μπαλί, Ορχήστρα Gamelan
Μ. Σ. (Β Χορού), 12 Μαρτίου 2022
Βίντεο: Sound Tracker - Gamelan (Indonesia)
Έχει δημοσιευτεί στις 28 Ιουλ 2017. Είναι ένα βίντεο από την Ινδονησία και συγκεκριμένα στο Μπαλί.
Το Gamelan
Το Gamelan είναι ορχήστρα που αποτελείται κυρίως από διάφορα κρουστά όργανα, κυρίως τονικά ιδιόφωνα (τονικά γκονγκ, ξυλόφωνα κ.ά.) αλλά και κάποια πνευστά ή και έγχορδα. Γκαμελάν ορχήστρες συναντάμε σε χώρες της Άπω Ανατολής όπως στην Ινδονησία ιδιαίτερα στην Ιάβα και το Μπαλί. Χρησιμοποιούνται σε θρησκευτικές και επίσημες τελετές. Επίσης συνοδεύουν χορούς, θεατρικές παραστάσεις και παραστάσεις μαριονέτας. Οι ορχήστρες γκαμελάν έγιναν γνωστές στην Ευρώπη το 1889.
Πολιτισμός Ινδονησίας
Η Ινδονησία είναι νησιωτικό κράτος της Νοτιοανατολικής Ασίας, που αποτελείται από πολλά νησιά. Σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2022, είναι η τέταρτη πολυπληθέστερη χώρα στον κόσμο και έχει το μεγαλύτερο πληθυσμό μουσουλμάνων.
Μουσική
Η μουσική της Ινδονησίας παρουσιάζει μια ιδιαίτερη ποικιλομορφία, λόγω της ύπαρξης χιλιάδων νησιών, το καθένα από τα οποία έχει το δικό του ιδιαίτερο μουσικό ύφος. Γενικά χαρακτηριστικά της είναι η μελωδικότητα, οι έντονες εναλλαγές των φωνών και η πολυφωνία. Η ινδονησιακή μουσική έχει γίνει παγκοσμίως γνωστή κυρίως μέσα από τις ορχήστρες γκαμελάν, οι οποίες υπήρχαν από τους πρώιμους χρόνους. Επίσης, των κρουντσόνγκ είναι ένα χαρακτηριστικό είδος τραγουδιού και αποτελεί μείγμα λαϊκών παραδόσεων και ευρωπαϊκής μουσικής.
Όσον αφορά το βίντεο
Αυτό το αρκετά ενδιαφέρον βίντεο μας δημιουργεί αγωνία κατά την διάρκεια που το παρακολουθούμε. Η μελωδία κατά την γνώμη μου γίνεται πιο ενδιαφέρουσα μετά τα πρώτα 2΄50 λεπτά της εισαγωγής. Η μουσική που παίζουν είναι σαν να έχουν διάλογο μεταξύ τους τα όργανα. Επίσης το βίντεο είναι πεντατονικό ως αναφορά την μουσική. Ακόμα νομίζω πως αυτή η μουσική έχει ημιτόνιο όπου και συναντάμε κυρίως στην Ινδονησία και την Ιαπωνία. Οι μουσικοί παίζουν κάποια παραδοσιακά μπαλινέζικα όργανα όπως το φλάουτο, το ceng-ceng όπου μοιάζει με πιατίνια και ένα μπαλινέζικο τύμπανο.
Μουσικά όργανα που παίζονται στο βίντεο
Μπαλινέζικο Gamelan έχει πολλά κρουστά όργανα. Επίσης, το φλάουτο είναι ένα μουσικό όργανο από μπαμπού έχει έξι τρύπες, όπου χρησιμεύουν για να ρυθμίσετε τον ήχο όταν παίζεται από τη συσκευή αναπαραγωγής, όπου ο παίκτης θα φυσήξει την τρύπα στο άκρο του φλάουτου. Το Ceng-Ceng είναι ένα από τα μουσικά όργανα μιας σειράς μπαλινέζικων οργάνων gamelan. Οι διαθέσεις παίζονται με το χτύπημα στο τμήμα στρογγυλού χαλκού στην κορυφή και θα κάνει ένα “whiny” ήχο σύμφωνα με το όνομά του. Για να κάνετε ένα δυνατό θόρυβο, μπορείτε απλά να κρατήσετε τα δύο μέρη στην κορυφή και με τα δύο χέρια.
Επίλογος
Στο συγκεκριμένο βίντεο δεν υπάρχει τραγούδι δηλαδή λόγια, υπάρχει απλά ρυθμός αλλά και μελωδία. Παρ’ όλα αυτά το βίντεο το βρήκα αρκετά πολύ ενδιαφέρον, δεν έχω ξανά ακούσει ή δει κάτι παρόμοιο και ο συγχρονισμός των μουσικών μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση.
Βιβλιογραφία
https://el.wikipedia.org/wiki/Ινδονησία
Ιαπωνική ομάδα μουσικής «Kodo Taiko Performing Arts Ensemble»
Μ. Ε. (Β Χορού), 9 Μαρτίου 2022
Βίντεο: 鼓童「族」 Kodo “Zoku” (Full Version)
Το συγκεκριμένο βίντεο γυρίστηκε τον Ιούνιο του 2021 για το Live Stream Archive. Τρία μέλη της ομάδας Kodo Taiko Performing Arts, οι μουσικοί: Tomohiro Mitome, Taiyo Onoda και Shun Takuma παρουσιάζουν το τραγούδι “Sunayama Impromptu”.
Οι ρίζες της παραδοσιακής Ιαπωνικής μουσικής ανάγονται στο μακρυνό παρελθόν, πριν από χίλια και πλέον χρόνια. Περιλαμβάνεται κλασική ή εκλεπτυσμένη μουσική, μουσική δωματίου, θεατρική, λαϊκή και εορταστική μουσική καθώς και πλήθος φωνητικών μορφών. Αυτός ο μουσικός θησαυρός διαβιβάσθηκε από γενιά σε γενιά χωρίς τη βοήθεια μουσικών παρτιτουρών. Η παραδοσιακή και λαϊκή κουλτούρα της Ιαπωνίας είχε πολλές επιρροές από την κουλτούρα των πλησιέστερων σε αυτήν κρατών της ανατολικής Ασίας. Η μουσική της παράδοση συγκεκριμένα είχε πολλές επιρροές ήδη από τον 6ο αιώνα από την κινέζικη και κορεάτικη μουσική της εποχής. Δεν υπήρχε διαχωρισμός της μουσικής της από τις άλλες τέχνες, ουσιαστικά είχε δημιουργηθεί μια αλληλένδετη σχέση της μουσικής, με την ποίηση και το θέατρο της εποχής και μια παράλληλη ανάπτυξη των παραδοσιακών χορών της και της θρησκευτικής της ταυτότητας.
Σήμερα χρησιμοποιούνται πολλά όργανα στην παραδοσιακή Ιαπωνική μουσική. Τα όργανα που ακούγονται πιο συχνά είναι το κότο, το σακουχάτσι, το σαμιζέν και το τάικο. Τα Taiko είναι τα εντυπωσιακά Κρουστά που έγιναν γνωστά παγκοσμίως στις μέρες μας από το συγκρότημα KODO. “Taiko” είναι η ιαπωνική λέξη που περιγράφει έναν ιαπωνικό τρόπο επίκρουσης των τυμπάνων, ένα συγκρότημα με τύμπανα, μουσική τυμπάνων καθώς και το ίδιο το τύμπανο. Υπάρχει μεγάλη ποικιλία στα σχήματα και τα μεγέθη των taiko, τα οποία αναπτύχθηκαν στη διάρκεια της μακράς ιαπωνικής ιστορίας, δίπλα σε διάφορες άλλες παραδοσιακές μορφές τέχνης όπως οι μορφές θεάτρου Noh και Kabuki, το Kyo-gen (κωμικό θέατρο) και η Nagauta (παραδοσιακή ιαπωνική μουσική που συνοδεύει το θέατρο Kabuki).
Παράσταση με τύμπανα taiko
Στο βίντεο που επέλεξα, παρατηρούμε τους τρεις μουσικούς να παίζουν άλλοτε συγχρονισμένα και άλλοτε με αντίθετους ρυθμούς θέλοντας με αυτόν το τρόπο να δώσουν μια ξεχωριστή δυναμική στο τραγούδι τους. Επίσης για αυτό το είδος απαιτείται και πολύ καλή φυσική κατάσταση των μουσικών καθώς και άνετα ρούχα που να μην εμποδίζουν τις έντονες κινήσεις τους. Tα taiko είναι ο χτύπος της καρδιάς της Ιαπωνίας, ο οποίος αναζωογονεί τις ψυχές των Ιαπώνων καθόλη τη διάρκεια της μακράς ιστορίας της χώρας. Πλέον, έχει αναδειχθεί σε μια παγκόσμια μουσική γλώσσα που φέρνει κοντά τους λαούς του κόσμου. Ένα μουσικό όργανο με απεριόριστες δυνατότητες που αναπτύχθηκε σε σχετικά σύντομες χρονικές περιόδους. Παραδοσιακό και ταυτόχρονα σύγχρονο το taiko και η μουσική του εξακολουθούν να εξελίσσονται στην αυγή του 21ου αι.!
Κυότο, Φεστιβάλ Jidai Matsuri
Ν. Μ. (Β Χορού), 13 Μαρτίου 2022
Βίντεο: Kyoto Festival: Jidai Matsuri
Το βίντεο γυρίστηκε στο Meiji Restoration το 2017 .
Αυτό το Φεστιβάλ αποτελείται κυρίως απο μια πομπή διάρκειας σχεδόν 2 χιλιομέτρων, με αμέτρητους εθελοντές ντυμένους με ιστορικά ρούχα που αντιπροσωπεύουν την ιαπωνική πολιτιστική ιστορία από την εποχή Meiji, μέχρι την εποχή Enryaku στη δεκαετία του 80.
Η πομπή αναδημιουργήθηκε και ερευνήθηκε με κόπο, φτάνοντας στο σημείο να φτιάξουν και να βάψουν το ύφασμα χρησιμοποιώντας τις ίδιες τεχνικές που χρησιμοποιούσαν πριν 1000 χρόνια.
Η πομπή μοιάζει με την παρακολούθηση ενός ζωντανού ιστορικού μουσείου. Εμφανίζονται διάσημες ιστορικές προσωπικότητες και πριγκίπισσες, αλλά αντιπροσωπεύονται πολεμιστές, ιερείς, πολιτικοί, έμποροι και απλοί άνθρωποι.
Έτσι μπορούμε να έχουμε μια ολοκληρωμένη ματιά για τα ρούχα και την εμφάνιση του ιαπωνικού παρελθόντος.
Μουσική:
Στο βίντεο τα μουσικά όργανα που εμφανίζονται είναι τα τύμπανα, fire corps, πιατίνια, κάτι σαν ξύστρα και και κάτι που είναι παρόμοιο με το πίκολο.
Εν κατακελίδι, η Ιαπωνία είναι μία χώρα που τιμά και αγαπά το παρελθόν της, και προσπαθεί να διδάξει το ιστορικό παρελθόν της και στους νέους.
ΠΗΓΕΣ: το βίντεο
Ινδονησία, χορός Janger
Π. Α. Ζ. (Β Χορού), 16 Μαρτίου 2022
Βίντεο: Janger 장에르 - Indonesian Children & Youth Choir-Cordana
Ιστορία
Ο Janger είναι ένας κοινωνικός χορός που δημιουργήθηκε στην Ινδονησία τη δεκαετία του 1920, αν και η ακριβής ημερομηνία προέλευσής του είναι άγνωστη. Ο I Madé Kredek ισχυρίζεται ότι «προέρχεται από το χωριό Menyali, στο Βόρειο Μπαλί και τα τραγούδια που εμφανίζονται σε αυτόν ήταν αυτά των οδηγών αλόγων στην περιοχή».
Απόδοση
Το Janger είναι ένας «φλερτ ομαδικός χορός νέων». Ξεκινά με ένα ταμπλό και ένα φιλόξενο τραγούδι. Ακολουθούν 12 άντρες χορευτές (kecak) που εκτελούν μια περίτεχνη ρουτίνα. Όταν τελειώσουν, κάθονται σε δύο σειρές των έξι απέναντι, και μια γυναικεία ομάδα (janger) μπαίνει και τραγουδά ένα παραδοσιακό λαϊκό τραγούδι και εκτελεί έναν πιο αργό χορό με έμφαση στις ρευστές, κυματιστές, κινήσεις των χεριών, με τα όργανα gamelan batel ή gender wayang να παίζουν στο βάθος.
Αυτό που κάνει τον Janger μοναδικό και ελκυστικό είναι τα κοστούμια του χορευτή. Αρχικά, οι γυναίκες φορούσαν το μπαλινέζικο σαρόνγκ με μπούστο, ενώ οι άνδρες φορούσαν σαρόνγκ και μπαλινέζικο κάλυμμα κεφαλής. Αλλά με τον καιρό, οι γυναίκες χορεύτριες αναπτύσσουν τη φορεσιά τους σε ευρωπαϊκά ρούχα, φορώντας ακόμη και κάλτσες και παπούτσια. Οι άντρες φορούν τώρα χακί στολές με επωμίδες και κολλημένο ή ζωγραφισμένο μουστάκι, ενώ άλλοι ντυμένοι ως ανιχνευτές.
Όπερα Πεκίνου: Spring Festival Gala 2019
Σ. Α. (Β Χορού), 12 Μαρτίου 2022
Βίντεο: Spring Festival Gala 2019: Chinese traditional operas
Το παραπάνω βίντεο αποτελεί μέρος του ανοιξιάτικου φεστιβάλ του 2019 στο Πεκίνο, με κύριο θέμα τις παραδοσιακές όπερες. Συμμετέχουν όπερες, όπως η Όπερα του Πεκίνου, η Όπερα Huangmei, η Όπερα Yue και η Όπερα Shaoxing. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να διευκρινίσω ότι θα εστιάσω στα πρώτα δύο μερη του βίντεο (από 0:00-0:26 beijing opera, 0:27-1:28 yue opera).
Κινεζική Όπερα
Ανάμεσα στην ποικιλία των θεατρικών ειδών της Άπω Ανατολής, ίσως το μοναδικό αμετάβλητο στοιχείο είναι η παρουσία και η σημασία της συνοδευτικής μουσικής. Τα είδη όπερας που υπάρχουν μόνο στην Κίνα υπολογίζονται σε 368, και τα περισσότερα από αυτά αποτελούν έναν παράξενο συνδυασμό λόγου, τραγουδιού, παντομίμας, χορού και ακροβατικών, αλλά και ιστορίας, λογοτεχνίας, και πολεμικών τεχνών. Γι΄αυτό οι όπερες του Πεκίνου και του Κουντσού έχουν καταγραφεί από την UNESCO ως άυλες πολιτιστικές κληρονομιές της ανθρωπότητας.
Μουσικά όργανα
Πνευστά
Το τσενγκ, ένα είδος εκκλησιαστικού οργάνου
Το γιο, ευθύαυλο πνευστό όργανο
Το τσε, πλαγίαυλο πνευστό όργανο
Έγχορδα
- Το κιν ή σενγκ, είδος κιθάρας
Κρουστά
- Καμπάνες, κουδούνια, γκονγκ, τύμπανα, καστανιέτες, ξυλόφωνα, κ.ά
Όπερα του Πεκίνου
Η Όπερα του Πεκίνου έχει ιστορία 200 χρόνων και περιλαμβάνει έναν εντυπωσιακό κατάλογο έργων, καλλιτεχνών, θιάσων, κοινών και επιρροών, και κατέχει την πρώτη θέση στην κινεζική όπερα. Η Όπερα του Πεκίνου είναι μια περιεκτική δραματική τέχνη, καθώς αναμειγνύει τραγούδι, πεζό λόγο, δράμα, μάχες και χορό, χρησιμοποιώντας δραματικές μεθόδους για να αφηγηθεί ιστορίες και να απεικονίσει χαρακτήρες. Οι βασικοί χαρακτήρες στην Όπερα του Πεκίνου περιλαμβάνουν τον αρσενικό, τον θηλυκό, τον κωμικό, καθώς και ένα χαρακτήρα με έντονα βαμμένο πρόσωπο και άλλους με δευτερεύοντες χαρακτήρες. Το μακιγιάζ δείχνει την προσωπικότητα, τα χαρακτηριστικά και τη μοίρα του κάθε χαρακτήρα.
Όπερα Yue
Η Όπερα Yue, επίσης γνωστή ως όπερα Shaoxing, είναι το δεύτερο πιο δημοφιλές κινεζικό είδος όπερας. Μόνο η όπερα του Πεκίνου είναι πιο δημοφιλής σε εθνικό επίπεδο. Oι ερμηνευτές της όπερας Yue είναι κυρίως γυναίκες, με αποτέλεσμα έναν δυσανάλογο αριθμό ιστοριών αγάπης στο ρεπερτόριό της και πολύ λίγες ακροβατικές μάχες.
Σχετικά με το βίντεο
Παρακολουθώντας το βίντεο παρατηρούμε στοιχεία της κινεζικής όπερας, καθώς και διάφορες τεχνικές. Συγκεκριμένα, ακολουθείται η πεντατονική κλίμακα, ενώ ακούγονται κρουστά και έγχορδα. Οι φωνές των τραγουδοποιών είναι ψηλές, κωμικές και υπάρχει η συνοδεία χορωδίας. Η όπερα του Πεκίνου τραγουδά ρετσιτατίβο, ενώ η όπερα του Yue τραγουδά άρια. Επίσης, η όπερα του Πεκίνου έχει έντονη σκηνική παρουσία με ακροβατικά κόλπα χορευτές και στολές. Διακρίνουμε επίσης, από τους χαρακτήρες της όπερας του Πεκίνου, τον θηλυκό χαρακτήρα, τον κωμικό και πολλούς δευτερεύοντες. Τέλος παρατηρούμε μια πιο αυτοκρατορική παρουσία της όπερας Yue με την πλειοψηφία να είναι γυναίκες.
Βιβλιογραφία
ebooks.edu.gr/ebooks/v/pdf/8547/842/21-0089-02_Mousiki_B-Gymnasiou_Vivlio-Mathiti/
Κινέζικη μουσική - Βικιπαίδεια (wikipedia.org)
Κινεζική Όπερα, ένα πολύτιμο πετράδι του κινεζικού πολιτισμού–china radio international (cri.cn)
Η ιστορία της Όπερας του Πεκίνου–china radio international (cri.cn)
Μπαλινέζικο Γκαμελάν
Τ. Α. (Β Χορού), 13 Μαρτίου 2022
Βίντεο: Sound Tracker - Gamelan (Indonesia)
- Tίτλος βίντεο: Sound Tracker - Gamelan (Indonesia)
- Χρονολογία: 2014
- Βιντεογράφος: Sami Yaffa
Τι είναι το γκαμελάν
Το γκαμελάν είναι ένα παραδοσιακό είδος ορχήστρας από την Ινδονησία, διαθέτει μια ποικιλία μουσικών οργάνων. Κυρίως αποτελείται από διάφορες ποικιλίες γκονγκ και διάφορα σύνολα συντονισμένων μεταλλικών οργάνων που χτυπιέται με σφύρες. Τα γκονγκ είτε αναρτώνται κατακόρυφα είτε, επίπεδα όπως τα γκονγκ σε σχήμα βραστήρα (μπονγκάνγκ). Τα κρουστικά μελωδικά όργανα περιλαμβάνουν το μπονγκάνγκ, το ξυλόφωνο και διάφορα μεταλλόφωνα. Μια συνεχής μελωδία παίζεται είτε από το μπαμπού φλάουτο ή με ένα έγχορδο όργανο όπως για παράδειγμα βιολί, κάποιες φορές συνοδεύεται και από τραγούδι, ειδικά όταν το γκαμελάν χρησιμοποιείται για να συνοδεύει θεατρικές παραστάσεις. Το γκαμελάν αποτελεί μεγάλο μέρος της πολιτιστικής παράδοσης της Ινδονησίας. Η λέξη «γκαμελάν» αφορά κυρίως το σύνολο των οργάνων κι όχι τόσο τους καλλιτέχνες που αποτελούν την ορχήστρα.
Οι ρίζες του γκαμελάν
Το γκαμελάν έχει τις ρίζες του στην Ινδουιστική παράδοση της Ινδονησίας και αποτελεί μια μορφή τέχνης των αυτοχθόνων της περιοχής, αντίθετα με όλες τις άλλες μορφές τέχνης της Ινδονησίας που παρουσιάζουν μεγάλη επιρροή από την Ινδία, οι μόνες ινδικές επιρροές του γκαμελάν βρίσκονται στο τραγούδι που το συνοδεύει και όταν η ορχήστρα γκαμελάν συνοδεύει το ντόπιο θέατρο σκιών της Ινδονησίας (Wayang kulit). Σύμφωνα με την Ινδονησιακή μυθολογία το γκαμελάν δημιουργήθηκε από τον Sang Hyang Guru το έτος 167 της εποχής Σάκα (δηλαδή το 230 μ.Χ.). Ο Sang Hyang Guru τον μυθικό θεό-βασιλιά που κυβερνούσε ολόκληρη την Ιάβα και χρησιμοποιούσε το γκονγκ για να στείλει μηνύματα στους θεούς ενώ σιγά σιγά πρόσθεσε κι άλλα τύμπανα γκονγκ και έτσι δημιούργησε την πρώτη ορχήστρα γκαμελάν. Η αρχαιότερη απεικόνιση ορχήστρας γκαμελάν προέρχεται από ένα βουδιστικό μνημείο του 8ου αιώνα στο Borobudur.
Το μπαλινέζικο γκαμελάν του βίντεο
Το βίντεο προέρχεται από την εκπομπή «sound tracker» του Sami Yafa. Στο βίντεο βλέπουμε μια χαρακτηριστική παραδοσιακή ορχήστρα γκαμελάν. Βρίσκονται σε έναν ναό και φορούν παραδοσιακές ενδυμασίες. Στο βίντεο βλέπουμε πως η ορχήστρα αποτελείται κυρίως από μεταλλόφωνα τα οποία οι μουσικοί της ορχήστρας χτυπούν με μικρά αλλά και με μεγαλύτερα σφυριά ενώ υπάρχουν επίσης και μεγάλα τύμπανα αλλά και ένα μικρότερο μεταλλικό τύμπανο που χτυπάει ο μουσικός με τα χέρια τους. Εκτός αυτών των δύο ειδών οργάνων βέβαια βλέπουμε και τα μικρά γκονγκ σε σχήμα χύτρας αλλά και τα φλάουτα από μπαμπού. Η μελωδία ξεκινάει με τα μεταλλόφωνα ενώ τα υπόλοιπα όργανα μπαίνουν και αυτά σιγά σιγά στον ρυθμό μετά από λίγο με την σειρά ακολουθώντας τα.
Πηγές
https://el.gov-civ-guarda.pt/gamelan
http://musicstorytelling.blogspot.com/2013/02/blog-post_8155.html
https://en.wikipedia.org/wiki/Gamelan
https://www.hartismag.gr/hartis-21/pyxides/gia-enan-xarth-toy-gkamelan
https://el.wikipedia.org/wiki/Ινδονησιακή_μουσική