Βέρντι, Όπερα “Othello” (Τ. Μ. -Γ Θεάτρου)

20 Μαρτίου 2022

Link βίντεο έργου: Verdi - Otello - Kunde, Jaho, Petean (Palumbo)

Τζουζέπε Βέρντι

Ο Τζουζέπε Φορτουνίνο Φραντσέσκο Βέρντι (10 Οκτωβρίου 1813-27 Ιανουαρίου 1901) ήταν Ιταλός μουσικοσυνθέτης, από τους διασημότερους στο είδος της όπερας. Ανάμεσα στα δημοφιλέστερα έργα του ανήκουν οι όπερες Ριγκολέττο, Ναμπούκο, Τραβιάτα και Αΐντα, μέρη των οποίων είναι πασίγνωστα παγκοσμίως. Ο διάσημος αυτός καλλιτέχνης έχοντας μία ζωή με αρκετές επιτυχίες, απεβίωσε στην ηλικία των 88 ετών από εγκεφαλικό επεισόδιο.

Βέρντι, εργογραφία: Όπερες

• Oberto, 1839
• Un giorno di regno (Μια μέρα βασιλιάς), 1840
• Nabucco (Ναμπούκο), 1842
• I Lombardi alla prima crociata (Οι Λομβαρδοί στην Πρώτη Σταυροφορία), 1843
• Ernani (Ερνάνης), 1844
• I due Foscari (Οι δύο Φόσκαρι), 1844
• Giovanna d’Arco (Ζαν ντ’ Αρκ), 1845
• Alzira, 1845
• Attila (Αττίλας), 1846
• Macbeth, 1847
• I masnadieri, (Οι Ληστές),1847
• Jérusalem (αναθεώρηση και απόδοση στα Γαλλικά των Λομβαρδών) 1847
• Il corsaro, 1848
• La battaglia di Legnano, (Η μάχη του Λενιάνο), 1849
• Luisa Miller (Λουίζα Μίλλερ), 1849
• Stiffelio, 1850
• Rigoletto (Ριγκολέττο), 1851
• Il trovatore (Τροβατόρε = «Ο τροβαδούρος»), 1853
• La traviata (Τραβιάτα = «Η παραστρατημένη»), 1853
• I vespri siciliani (Ο Σικελικός Εσπερινός), 1855
• Simon Boccanegra (Σιμόν Μποκανέγκρα), 1857
• Aroldo (αναθεώρηση του Stiffelio), 1857
• Un ballo in maschera (Χορός μεταμφιεσμένων), 1859
• La forza del destino (Η δύναμη του πεπρωμένου), 1862
• Don Carlos (Δον Κάρλος), 1867
• Aida (Αΐντα), 1871
• Otello (Οθέλος), 1887
• Falstaff, 1893

Ιστορικά στοιχεία του «Οθέλλου»

Ο «Οθέλος» ή «Οθέλλος» (ιταλ. Otello) είναι όπερα τεσσάρων πράξεων που συνέθεσε ο Τζουζέπε Βέρντι σε λιμπρέτο του Αρρίγκο Μπόιτο, βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ. Ήταν η προτελευταία όπερα του Βέρντι και από πολλούς θεωρείται ότι είναι η καλύτερη. Έκανε πρεμιέρα στη Σκάλα του Μιλάνου στις 5 Φεβρουαρίου 1887.

Πρόγραμμα -Πλοκή [λιμπρέτο]

Πράξη 1η
Ο νέος κυβερνήτης της Κύπρου Οθέλος φθάνει στο νησί. Μια δυνατή θύελλα μαίνεται καθώς το πλοίο του πλησιάζει την ακτή του νησιού. Στην ακρογιαλιά ο λαός προσεύχεται για την καλή προσάραξη του πλοίου, επειδή αυτό μεταφέρει το νικητή στρατηγό τους, Οθέλο, που μόλις είχε κατατροπώσει στη μάχη τους Οθωμανούς.

Ο Οθέλος βγήκε στη στεριά ασφαλής, μέσα στις ζητωκραυγές του λαού και πηγαίνει στο κάστρο, όπου τον υποδέχεται η ωραία σύζυγός του, Δυσδαιμόνα. Η Δυσδαιμόνα αγαπά πολύ τον Οθέλο, μολονότι είναι Μαροκινός. Όμως, έξω από το κάστρο, δύο άνθρωποι ανάμεσα στο πλήθος, δεν είναι ευτυχισμένοι από την επιστροφή του Οθέλου. Ο ένας, ο Ροδρίγος, ήθελε να καταστραφεί ο Οθέλος για να πάρει τη Δυσδαιμόνα. Ο άλλος είναι ο φαύλος Ιάγος, που μισεί τον Οθέλο, επειδή τον υποβίβασε και αφαίρεσε την ισχύ του. Βλέποντας πως ο Οθέλος δεν σκοτώθηκε, ο Ροδρίγος έχει αηδιάσει τόσο πολύ, ώστε θέλει ν’ αυτοκτονήσει. Ο πολυμήχανος όμως Ιάγος προσπαθεί να πείσει τον Ροδρίγο να κάνει κουράγιο και υπόσχεται να καταστρέψει ο ίδιος τον Οθέλο.

Το διαβολικό μυαλό του Ιάγου αρχίζει να δουλεύει. Βάζει τον Κάσσιο, τον ευνοούμενο υπασπιστή του Οθέλου, να πιει τόσο πολύ ώστε, σε μια φιλονικία, ο Κάσσιος τραβά το σπαθί του και τραυματίζει τον Μοντάνο, τον πρώην κυβερνήτη της Κύπρου. Φτάνοντας σ’ αυτή τη σκηνή ο Οθέλος απολύει με θυμό τον Κάσσιο.

Πράξη 2η
Ο Ενρίκο Καρούζο και ο Τίτα Ρούφο στο “Sì, pel ciel marmoreo giuro!” από τη 2η πράξη. Ηχογράφηση του 1914

Αργότερα, ο Κάσσιος μετανοεί για την ασυλλόγιστη πράξη του. Γνωρίζοντας ότι η Δυσδαιμόνα είναι μεγαλόψυχη, πηγαίνει και την παρακαλεί να επηρεάσει τον Οθέλο για να του ξαναδώσει το αξίωμά του. Η Δυσδαιμόνα συμφωνεί πρόθυμα. Ο Ιάγος καλεί τον Οθέλο στην είσοδο του κήπου, έτσι ώστε να δει τον Κάσσιο και τη Δυσδαιμόνα που συζητούν. Ο Ιάγος ρίχνει δηλητήριο στ’ αυτιά του Οθέλλου, λέγοντάς του ότι άκουσε τον Κάσσιο να παραμιλά στον ύπνο του για μια μυστική αγάπη προς τη Δυσδαιμόνα.

Πράξη 3η
Για καλή τύχη του Ιάγου, η τίμια Δυσδαιμόνα έρχεται στον Οθέλο και αρχίζει να συνηγορεί για την αποκατάσταση του Κάσσιου. Ο Οθέλος, πιστεύοντας πλέον στην ιστορία του Ιάγου, ιδρώνει από τη μανία του. Η Δυσδαιμόνα παίρνει το μαντήλι της να σκουπίσει το μέτωπο του συζύγου της. Ο Οθέλος πετάει στο χώμα το μαντήλι και η Δυσδαιμόνα επιστρέφει στο κάστρο με μελαγχολία. Εν τω μεταξύ, η Αιμιλία, η υπηρέτρια της Δυσδαιμόνας και γυναίκα του Ιάγου, παίρνει το μαντήλι για να το επιστρέψει στην κυρία της. Αλλά ο Ιάγος της το παίρνει.

Ο Ιάγος ρίχνει το μαντήλι στο δωμάτιο του Κάσσιου, ώστε να έχει απόδειξη ότι η Δυσδαιμόνα έδωσε το μαντήλι της στον Κάσσιο, σαν δείγμα της αγάπης της. Ο Οθέλος έχει εξοργιστεί επειδή αγαπά τη Δυσδαιμόνα και δεν πιστεύει ότι μπορεί να είναι τόσο άπιστη ώστε να δώσει σε άλλον το ανεκτίμητο μαντήλι.

Ο Ιάγος προτρέπει τον Οθέλο να κρυφτεί πίσω από μια κολώνα στην αυλή. Σε λίγο φέρνει τον ανύποπτο Κάσσιο μέσα στην αυλή και τον παρακινεί να πει πράγματα που αυτός θέλει να πει και να βγάλει το μαντήλι. Όταν ο Κάσσιος φεύγει, ο Οθέλος πάει στον Ιάγο και του ζητάει δηλητήριο για να σκοτώσει τη Δυσδαιμόνα. Αλλά ο άκαρδος Ιάγος τον συμβουλεύει να την στραγγαλίσει. Εν τω μεταξύ, μια επίσημη αποστολή φτάνει από τη Βενετία για να τιμήσει τον Οθέλο και όλοι εκπλήσσονται επειδή σ’ αυτή την επίσημη τελετή ο Οθέλος βρίζει και πετάει κάτω τη γυναίκα του.

Πράξη 4η
Ο Φραντσέσκο Ταμάνιο, πρώτος ερμηνευτής του ρόλου, τραγουδά “Niun mi tema” (θάνατος του Οθέλλου). Η ηχογράφηση έγινε το 1903, δύο μόλις χρόνια πριν το θάνατο του τενόρου. Την ίδια νύχτα, ο Οθέλος μπαίνει στο υπνοδωμάτιο, προστάζει τη Δυσδαιμόνα να προσευχηθεί και μετά τη στραγγαλίζει. Ακούγοντας τις κραυγές της, οι άνθρωποι της αυλής όρμησαν στο δωμάτιο. Η Αιμιλία αφηγείται το άθλιο τέχνασμα του Ιάγου με το μαντήλι και ο Κάσσιος αρνείται ότι η Δυσδαιμόνα τον αγάπησε ποτέ. Ο Ιάγος φεύγει, μεγαλώνοντας την ενοχή του. Ο Οθέλος, αντιλαμβανόμενος το τραγικό του σφάλμα, αυτοκτονεί με ένα μαχαίρι.

Αυτό είναι το διάσημο ομώνυμο έργο του συγγραφέα Σαίξπηρ, το οποίο γράφτηκε γύρω στο 1603 και μαζί με τον Άμλετ, τον Μάκβεθ και τον Βασιλιά Ληρ, κατατάσσεται στην ύστερη και πλέον ώριμη περίοδο του συγγραφέα. Πρώτη φορά δημοσιεύθηκε το 1622 από τον Τόμας Ουώκλυ σε μορφή κουάρτο (τυπογραφικό χαρτί διπλωμένο στα τέσσερα) ενώ η πρεμιέρα του έργου έγινε στις 1 Νοεμβρίου του 1604 στο Ανάκτορο Ουάιτχολ.

Επίλογος

Αρχικά, επέλεξα τον Οθέλλο καθώς είμαι λάτρης του Σαίξπηρ και του συγκεκριμένου έργου, το οποίο έχω παρακολουθήσει κιόλας. Λόγω του γεγονότος ότι είναι πολύ γνωστό, δεν δυσκολεύτηκα καθόλου να βρω τις απαιτούμενες πληροφορίες. Ξεπέρασα κατά πολύ τις λέξεις και μου πήρε περίπου μία εβδομάδα για να την φτιάξω αυτή την εργασία, αλλά, πιστεύω ότι ένα έργο σαν κι αυτό αξίζει τον κόπο.

Πηγές

Wikipedia, πληροφορίες για το θεατρικό έργο

Wikipedia, πληροφορίες για την Όπερα

Wikipedia, πληροφορίες για τον συνθέτη

Παρτιτούρα imslp

Μπετόβεν, 6η Συμφωνία (Ν. Ε. -Γ Χορού)

19 Μαρτίου 2022

Link Έργου: Beethoven - Symphony No. 6 (Proms 2012)

Βιογραφία

Ο Λούντβιχ βαν Μπεττόβεν (17 Δεκεμβρίου 1770 - 26 Μαρτίου 1827) ήταν Γερμανός συνθέτης και πιανίστας της κλασικής μουσικής. Μέχρι και σήμερα θεωρείται ως ένας από τους σπουδαιότερους συνθέτες όλων των εποχών. Μερικές από τις γνωστότερες συνθέσεις του περιέχουν 9 συμφωνίες, 5 κονσέρτα για πιάνο, 1 κονσέρτο για βιολί, 32 σονάτες για πιάνο, 16 κουαρτέτα εγχόρδων, μία Λειτουργία (Missa Solemnis), καθώς και μία όπερα, τη Φιντέλιο. Η καριέρα του ως συνθέτη χωρίζεται διακριτά σε τρεις περιόδους, την πρώιμη, τη μέση και την τελευταία. Η πρώτη τελειώνει περίπου το 1802, η μέση διαρκεί από το 1802 έως και το 1812, ενώ η τελευταία αρχίζει το 1812 και τελειώνει το 1827, οπότε και πέθανε.

Ένα από τα σημαντικότερα και το πιο τραγικό γεγονός της ζωής του Μπετόβεν αποτέλεσε η κώφωσή του. Άρχισε να χάνει την ακοή του σταδιακά από την ηλικία των 26 ετών το 1796 (κατά άλλους άρχισε λίγα χρόνια αργότερα) και περίπου το 1820 θεωρείται πως ήταν ολοκληρωτικά κωφός. Το γεγονός αυτό προκαλούσε μεγάλη θλίψη στον Μπετόβεν, η οποία αποτυπώνεται και σε γράμμα του προς τους αδελφούς του, το 1802, με την παράκληση να διαβαστεί μετά το θάνατό του, γνωστό και ως Διαθήκη του Heiligenstadt. Παρά την απώλεια της ακοής του έγραψε μουσική μέχρι το τέλος της ζωής του. Η υγεία του Μπετόβεν ήταν γενικά κακή και το 1826 επιδεινώθηκε δραστικά, γεγονός που οδήγησε και στο θάνατό του τον επόμενο χρόνο.

Άλλα προγραμματικά έργα του

(καθώς η εργογραφία του είναι τεράστια αποφάσισα να αναφέρω τα προγραμματικά έργα του που ήταν και το θέμα την εργασίας):

• Coriolan Overture, Op. 62 (1807); based on the story of Coriolanus

• Symphony No. 6, Pastoral, Op. 68 (1808); features titled movements, country dances, bird calls, and a storm.

• Leonore No. 3 Overture, Op. 72b (1806). One of a series of overtures composed for the opera Leonore, later renamed Fidelio. Leonore No. 3 is well known for portraying some of the major events of the plot in a condensed, purely orchestral form, most notably the distant trumpet fanfares of the finale. Next to the actual, finalized Fidelio overture, this is the most commonly performed version, and still sometimes replaces the Fidelio overture in some productions. [Σ.τ.δ. περιληπτικά: μία από τις “Εισαγωγές” για την Όπερα Λεονόρα ή Φιντέλιο. Η συμπυκνωμένη αυτή εισαγωγή, αντικαθιστά ενίοτε την κανονική εισαγωγή της Όπερας].

• Egmont Overture, Op. 84

• Wellington’s Victory, Op. 91 is also known as the Battle Symphony and describes the battle between the French and British armies outside the Spanish town of Vitoria and the subsequent British victory. The work features rifles and cannons as instruments. It also makes use of Rule Britannia, which is used to describe the British, whereas the French side is announced by the French song Marlbrouk s’en va-t-en guerre. [Σ.τ.δ. περιληπτικά: γνωστή και ως Συμφωνία της “Μάχης” για την περιγραφή της νίκης των Άγγλων κατά των Γάλλων στην μάχη της Vitoria-1813. Ακούγονται ήχοι μάχης από κατάλληλα όργανα και από μία χαρακτηριστική πατριωτική μελωδία για κάθε πλευρά.]

• Piano Sonata in A flat Op. 26 (3rd movement subtitled “Death of a hero”, 4th movement manifestly “Life goes on” in intent)

• Piano Sonata in D minor Op. 31 Nr. 2 (“Der Sturm”, inspired by Shakespeare’s The Tempest)

Ιστορικά έργου και προγράμματος

Η 6η Συμφωνία σε Φα μείζονα, Op. 68 γνωστή και ως Ποιμενική (Pastoral-Sinfonie), είναι μία συμφωνία του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν, που ολοκληρώθηκε το 1808. Πρόκειται για ένα από τα λίγα έργα του Μπετόβεν που περιέχουν προγραμματική μουσική. Η Συμφωνία παρουσιάστηκε για πρώτη στις 22 Δεκεμβρίου του 1808, σε ένα κονσέρτο που διήρκεσε 4 ώρες, στο Theater an der Wien, της Βιέννης.

Ο Μπετόβεν υπήρξε ένας λάτρης της φύσης, ο οποίος πέρναγε αρκετή ώρα της μέρας του σε περιπάτους στην εξοχή. Πολλές φορές έφευγε από τη Βιέννη για να εργαστεί στην εξοχή. Οι πρώτες του σημειώσεις για την Ποιμενική βρέθηκαν το 1802. Η σύνθεσή της έγινε ταυτόχρονα με μία από τις γνωστότερες και πιο θυελλώδεις συμφωνίες του, την 5η. Και οι δύο παρουσιάστηκαν την ίδια μέρα, στο θέατρο της Βιέννης, στις 22 Δεκεμβρίου το 1808. Ο συνθέτης είπε για την 6η Συμφωνία ότι «είναι περισσότερη εκφραστική από τη ζωγραφική».

Επίλογος

Καθώς έκανα αυτή την εργασία υπήρξαν πολλά νέα προγματα τα οποία δεν γνώριζα για έναν απο τους πιό μεγάλους συνθέτες. Κατάλαβα επίσης καλύτερα την έννοια την προγραμματικής μουσικής.Το μόνο εμπόδιο που αντιμετώπισα θα έλεγα ότι ήταν το γεγονός ότι δεν μπόρεσα να βρώ παραπάνω πληροφορίες για το συγκεκριμένο έργο.

Ravel, La Valse (Ρ. Α.-Χ. -Γ Χορού)

17 Μαρτίου 2022

Βίντεο: Maurice Ravel La Valse

Ο Joseph Maurice Ravel, γεννημένος στις 7 Μαρτίου 1875, ήταν Γάλλος συνθέτης, πιανίστας και μαέστρος. Συχνά συνδέεται με τον ιμπρεσιονισμό μαζί με τον μεγαλύτερο σύγχρονο του Claude Debussy, αν και οι δύο συνθέτες απέρριψαν τον όρο. Τις δεκαετίες του 1920 και του 1930 ο Ραβέλ θεωρήθηκε διεθνώς ως ο μεγαλύτερος εν ζωή συνθέτης της Γαλλίας, καθώς ήταν από τους πρώτους συνθέτες που αναγνώρισαν τις δυνατότητες της ηχογράφησης να φέρουν τη μουσική τους σε ένα ευρύτερο κοινό.

Γεννημένος σε οικογένεια που αγαπούσε τη μουσική, ο Ραβέλ φοίτησε στο κορυφαίο μουσικό κολέγιο της Γαλλίας, το Ωδείο του Παρισιού. Δεν έβλεπε καλά το συντηρητικό κατεστημένο, του οποίου η μεροληπτική μεταχείριση προκάλεσε σκάνδαλο. Μετά την αποχώρησή του από το ωδείο, ο Ραβέλ βρήκε τον δικό του τρόπο ως συνθέτης, αναπτύσσοντας ένα ύφος μεγάλης σαφήνειας και ενσωματώνοντας στοιχεία μοντερνισμού, μπαρόκ, κλασικισμού και, στα μεταγενέστερα έργα του, τζαζ. Του άρεσε να πειραματίζεται με τη μουσική φόρμα, όπως στο πιο γνωστό έργο του Boléro (1928), όπου η επανάληψη παίρνει τη θέση της ανάπτυξης. Φημισμένος για τις ικανότητές του στην ενορχήστρωση, ο Ραβέλ έκανε ορισμένες ορχηστρικές διασκευές για πιάνο άλλων συνθετών, από τις άλλες εκδοχές του 1922 των Εικόνων σε μια Έκθεση του Μουσόργκσκι, είναι η πιο γνωστή.

Λίστα έργων

• Μπολερό
• Piano Concerto in G
• Miroirs
• Sonatine
• Piano Trio
• La Nuit
• Trois Chansons

La valse

Το La valse, χορογραφικό ποίημα για ορχήστρα, είναι ένα έργο που γράφτηκε από τον Maurice Ravel μεταξύ Φεβρουαρίου 1919 και 1920, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στις 12 Δεκεμβρίου 1920 στο Παρίσι. Σχεδιάστηκε ως μπαλέτο αλλά τώρα ακούγεται πιο συχνά ως έργο συναυλίας. Η ιδέα του La valse ξεκίνησε πρώτα με τον τίτλο “Vienne”, στη συνέχεια Wien ήδη από το 1906, όπου ο Ραβέλ σκόπευε να ενορχηστρώσει ένα κομμάτι ως φόρο τιμής στη φόρμα του βαλς και στον Johann Strauss II. Μια προηγούμενη επιρροή από άλλο συνθέτη ήταν το βαλς από την όπερα του Emmanuel Chabrier Le roi malgré lui. Στη συνθετική παραγωγή του Ραβέλ, πρόδρομος του La valse ήταν το Valses nobles et sentimentales του 1911, το οποίο περιέχει ένα μοτίβο που ο Ραβέλ επαναχρησιμοποίησε στο μεταγενέστερο έργο. Μετά τη θητεία του στον Γαλλικό Στρατό, ο Ραβέλ επέστρεψε στην αρχική του ιδέα για το συμφωνικό ποίημα Wien.

Ο Ραβέλ αναμόρφωσε πλήρως την ιδέα του για τη Βιέννη σε αυτό που έγινε La valse, το οποίο επρόκειτο να είχε γραφτεί κατόπιν παραγγελίας του Serge Diaghilev ως μπαλέτο.  Ωστόσο, δεν παρήγαγε ποτέ το μπαλέτο. Αφού άκουσε τη μείωση δύο πιάνων από τους Ravel και Marcelle Meyer, ο Diaghilev είπε ότι ήταν ένα “αριστούργημα” αλλά απέρριψε το έργο του Ravel ως “όχι μπαλέτο. Είναι ένα πορτρέτο μπαλέτου”. Ο Ραβέλ, πληγωμένος από το σχόλιο, τερμάτισε τη σχέση. Στη συνέχεια, έγινε δημοφιλές έργο συναυλίας και όταν οι δύο άνδρες συναντήθηκαν ξανά το 1925, ο Ραβέλ αρνήθηκε να σφίξει το χέρι του Ντιαγκίλεφ. Ο Ντιάγκιλεφ προκάλεσε τον Ραβέλ σε μονομαχία, αλλά φίλοι έπεισαν τον Ντιαγκίλεφ να αποκηρύξει. Οι άντρες δεν συναντήθηκαν ποτέ ξανά. Το μπαλέτο πρωτοπαρουσιάστηκε στην Αμβέρσα τον Οκτώβριο του 1926 από το Βασιλικό Μπαλέτο της Φλαμανδικής Όπερας και αργότερα υπήρξαν παραγωγές από τα Μπαλέτα Ida Rubinstein το 1928 και το 1931 με χορογραφία της Bronislava Nijinska. Η μουσική χρησιμοποιήθηκε επίσης για μπαλέτα με τον ίδιο τίτλο, το ένα από τον George Balanchine, ο οποίος είχε χορέψει για τον Diaghilev, το 1951 και το άλλο από τον Frederick Ashton το 1958.

Η ομάδα της Ida Rubinstein παρουσίασε για πρώτη φορά το La Valse το 1929, σε χορογραφία της Bronislava Nijinska. Αναβίωσε πολύ, π.χ., από το New York City Ballet, του οποίου ο συνιδρυτής και ιδρυτής χορογράφος George Balanchine έκανε ένα μπαλέτο στο La Valse το 1951. Ο Φρέντερικ Άστον δημιούργησε επίσης ένα μπαλέτο La valse το 1958 για το Βασιλικό Μπαλέτο. Στην πρεμιέρα, ο Francis Poulenc επαίνεσε τον Ashton για αυτό που πίστευε ότι ήταν η πρώτη επιτυχημένη ερμηνεία των προθέσεων του Ravel για τη μουσική. 

Επίλογος

Η 1η εργασία του δευτερου τετράμηνου μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρουσα, καθώς χρειάστηκε να αναζητήσω και να βρω διάφορες πληροφορίες για αρκετά προγραμματικά έργα και συνθετες. Ο Βασικός λόγος που την θεωρώ πιο ελκυστική σε σχέση με τις προηγουμένες είναι ότι σε προτρέπει να μάθεις περισσότερα για τέτοιων ειδών έργα και να καταλάβεις καλύτερα την δημιουργία τους.

Πηγές

• Βικιπαίδεια
• Σαν σήμερα
• Εικόνες (παρτιτούρα):

Τσαϊκόβσκι, 1812 Ουβερτούρα (Τ. Α. -Γ Χορού)

20 Μαρτίου 2022

Tchaikovsky - 1812 Overture (Full with Cannons)

Ο Πιότρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι γεννήθηκε στις 7 Μαΐου 1840 στη Βιάτκα της Ρωσίας. Όπως κάθε παιδί γεννημένο σε μια πλούσια οικογένεια εκείνη την εποχή, ο νεαρός Πιότρ Ίλιτς έλαβε αυστηρή εκπαίδευση. Άρχισε μαθήματα πιάνου σε ηλικία πέντε ετών και μιλούσε άπταιστα γαλλικά και γερμανικά μέχρι την ηλικία των έξι ετών. Παρά το πρώιμο πάθος του για τη μουσική, οι γονείς του έστειλαν τον δεκάχρονο Τσαϊκόφσκι στο Imperial School of Jurisprudence, ένα οικοτροφείο στην Αγία Πετρούπολη. Όσο έλειπε, η μητέρα του Αλεξάνδρα πέθανε από χολέρα. Αν και ο Τσαϊκόφσκι αρχικά ακολούθησε τις επιθυμίες των γονιών του μετά την αποφοίτησή του, αναλαμβάνοντας μια θέση γραφείου στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, παραιτήθηκε μετά από τέσσερα χρόνια. Παρασυρμένος στη μουσική ως μέσο για να καταπραΰνει τα παιδικά του τραύματα, ο Τσαϊκόφσκι γράφτηκε στο Ωδείο της Αγίας Πετρούπολης και μετά τις σπουδές του έγινε καθηγητής στο Ωδείο της Μόσχας, που ιδρύθηκε το 1866 από τον Νικολάι Ρουμπινστάιν.

Σημαντικότερα έργα

• Η λίμνη των κύκνων
• Συμφωνία Νο. 6 σε Σι Ελάσσονα, “Παθητική”,
• Ο Καρυοθράυστης
• Η Ωραία Κοιμωμένη
• Πρώτο Κοντσέρτο για Πιάνο και Ορχήστρα σε Σι Ύφεση Ελάσσονα
• 1812 Οβερτούρα σε Μι Ύφεση Μείζονα
• Τρίο Για Πιάνο, Βιολί και Τσέλο σε Λα Ελάσσονα («Στη μνήμη ενός μεγάλου καλλιτέχνη»)
• Ουβερτούρα -Φαντασία,Ρωμαίος και Ιουλιέτα, σε Σι Ελάσσονα

1812 Ουβερτούρα

Το έργο βασίζεται στη μάχη του Μποροντίνο. Το 1812 ο Ναπολέων αποφάσισε να επιτεθεί στη Ρωσία, με τη δικαιολογία ότι η τελευταία δεν εφάρμοζε αυστηρά τον ηπειρωτικό αποκλεισμό. Ο γαλλικός στρατός κατόρθωσε να φτάσει μέχρι τη Μόσχα, χωρίς, όμως, να θέσει υπό την κυριαρχία του τη Ρωσία. Λόγω του χειμώνα, των ασθενειών και των επιθέσεων, οι δυνάμεις του Ναπολέοντα άρχισαν να υποχωρούν.

Η ουβερτούρα με τον τίτλο 1812 είναι έργο του Ρώσου σύνθετη Pyotr Ilyich Tchaikovsky, γραμμένο το 1880. Το έργο γράφτηκε σε έξι εβδομάδες με αφορμή τις εορταστικές εκδηλώσεις που θα γινόντουσαν σε δυο χρόνια για την 70η επέτειο της ήττας του Μέγα Ναπολέοντα στη Ρωσία. Στο 15λεπτο έργο του, ο Τσαϊκόφσκι καταγράφει την εισβολή και την ολοκληρωτική καταστροφή που υπέστη ο στρατός του Μεγάλου Ναπολέοντα στη Ρωσία το 1812. Χρησιμοποίησε ένα θέμα στα ρωσικά λαϊκά τραγούδια, «Σώσον Κύριε τον λαόν σου» για να συμβολίσει τη θεϊκή συμβολή στη διάσωση της Ρωσίας, τον εθνικό ύμνο της Ρωσίας «Μασσαλιώτιδα», τον γαλλικό εθνικό ύμνο για να υποτιμήσει την ορμή των επιτιθέμενων και τον εθνικό ύμνο της Ρωσικής Αυτοκρατορίας “Ο Θεός ευλογεί τον Τσάρο” για το κλείσιμο του τραγουδιού. Κανόνια και καμπάνες που ακούγονται σαν μουσικά όργανα δίνουν στο κομμάτι έναν απόκοσμο ρεαλιστικό τόνο.

Η ουβερτούρα είναι γνωστή για την κλιμάκωση της «ομοβροντίας» από ήχους καμπάνων, κανονιές και ήχους χάλκινων πνευστών. Περιλαμβάνεται συχνά σε ανθολογίες κλασικής μουσικής για ευρύτερο κοινό, ενώ πολλές φορές συνοδεύει φεστιβάλ πυροτεχνημάτων σε υπαίθριες συναυλίες.

Επίλογος

Tο έργο προσωπικά είναι ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια κλασικής μουσικής. Το αγαπημένο μου κομμάτι ιδιαίτερα είναι το τέλος , οι βόμβες , οι καμπάνες και η “φασαρία” που ακούγεται μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα και απολαυστική. Σαφώς μου αρέσει πως το κομμάτι αφηγείται μια ιστορία μεσώ μόνο μελωδίας και οι αλλαγές έντασης που συμβολίζουν γεγονότα και συναισθήματα κατά τη διάρκεια της μάχης. Παρ’ όλη την διάρκεια του έργου πιστεύω ότι το έργο θα έπρεπε να είναι πιο γνωστό σε ευρύτερο κοινό.

Παρτιτούρα Musescore:

Πηγές

https://en.wikipedia.org/wiki/1812_Overture

https://sevenarts.tv/1812-overture/

https://tch16.medici.tv/en/piotr-ilitch-tchaikovsky/

https://el.wikipedia.org/wiki/Πιοτρ_Ιλίτς_Τσαϊκόφσκι

http://ebooks.edu.gr/ebooks/v/html/8547/5204/Istoria_G-Gymnasiou_html-empl/index1_4.html

Σειρά Κόμικς: Red death (Ν. Ε.Α. -Γ Εικαστικών)

27 Μαρτίου 2022

Dc Dark Nights: Metal Soundtrack

Link: Brann Dailor - Red Death (from DC’s Dark Nights: Metal Soundtrack) [Official HD Audio]

Συνθέτης: Brann Dailor

Ο Brann Timothy Dailor, γεννημένος 19 Μαρτίου του 1975 στην νέα Υόρκη, είναι Αμερικανός τραγουδιστής, στιχουργός και ντράμερ. Είναι γνωστός ως μέλος της heavy metal μπάντας “Mastodon”, όπου είναι ντράμερ και ένας από τους βασικούς τραγουδιστές. Το βασικό όργανό του είναι τα ντραμς, όμως μπορεί να παίξει μπάσο και κρουστό. Τα είδη μουσικής τα οποία παίζει είναι heavy metal, progressive, hard rock και experimental rock. Η κύρια έμπνευση του ήταν ο Phil Collins, Άγγλος στιχουργός, τραγουδιστής, παραγωγός και ντράμερ που είναι γνωστός στην μπάντα της δεκαετίας του 70’ “Genesis”. Ό Dailor ισχυρίστηκε πως βλέποντας τον ντράμερ της progressive metal μπάντας “Cynic” Sean Reinert, κατάφερε να δεις τις πιθανότητες που θα είχε ως ντράμερ. Εχει επηρεαστεί από πολλού άλλους καλλιτέχνες, αλλά και από τις προηγούμενες μπάντες στις οποίες ήταν μέλος.

Η πρώτη από αυτές τις μπάντες στις οποία άρχιζε να παίζει ονομαζόταν “Evisceration” από το 1991 ως το 1993. Ύστερα ήταν ένα από τα μέλη που ίδρυσαν την mathcore μπάντα “Lethargy”. Επίσης έχει παίξει με την μπάντα “today is the day’.

Εργογραφία

Όπως αναφέραμε και παραπάνω, έχει παίξει στις μπάντες ως ντράμερ

• Evisceration 1991-1993
• Lethargy 1992-1999
• Today is the day 1999
• Mastodon 2000- τώρα
• Evisceration
• Fondling the Dead (demo, 1992)
• Lethargy
• It’s Hard to Write with a Little Hand (1996) – ντραμς
• Gaylord
• Sparkling Cool (1998)
• Today is the Day
• In the Eyes of God (1999) – ντραμς
• Mastodon
• Remission (2002) – ντραμς
• Leviathan (2004) – ντραμς
• Blood Mountain (2006) – ντραμς, υποστηρικτικά φωνητικά
• Crack the Skye (2009) – ντραμς, κρουστά, φωνητικά
• The Hunter (2011) – ντραμς, κρουστά, φωνητικά
• Once More ’Round the Sun (2014) – ντραμς, κρουστά, φωνητικά
• Emperor of Sand (2017) – ντραμς, κρουστά, φωνητικά, μπάσο κιθάρα, πλήκτρα
• Hushed and Grim (2021) – ντραμς, Φωνητικά
• Arcadea
• Arcadea (2017) – ντραμς, κρουστά, φωνητικά
• Dark Nights: Metal
• “Red Death” (2018) – στιχογράφος, ντραμς, φωνητικά, κρουστό, μπάσο-κιθάρα.

Dark Nights: Metal

Το “Dark Nights: Metal” είναι μια μηνιαία σειρά κόμικς που εκδόθηκε από την DC Comics και ξεκίνησε τον Ιούνιο του 2017 και διήρκεσε μέχρι τον Απρίλιο του 2018. Είναι μέρος μιας μεγαλύτερης ιστορίας crossover, η οποία περιλαμβάνει την ομώνυμη μίνι σειρά έξι εκδόσεων, και μια σειρά από tie-in βιβλία. Η πλοκή γράφτηκε από τον Scott Snyder, με έργα τέχνης των Greg Capullo, Jonathan Glapion και FCO Plascencia.

Πλοκή

Η ιστορία περιλαμβάνει τον Batman να ανακαλύπτει ένα σκοτεινό πολυσύμπαν που υπάρχει κάτω από το κύριο dc multiverse. Αποκαλύπτεται ότι και τα δύο πολυσύμπαντα συνδέονται μέσω μυστηριωδών μετάλλων που έχει συναντήσει ο Batman όλα αυτά τα χρόνια. Οι έρευνές του κατέληξαν τελικά στο να απελευθερώσει επτά κακές εκδοχές του εαυτού του από το σκοτεινό πολυσύμπαν, με επικεφαλής τον σκοτεινό θεό γνωστό ως Barbatos, ο οποίος σχεδιάζει να απελευθερώσει το σκοτάδι σε κάθε Γη.

The Red Death

Στην Γη -52, ο Batman έχασε τα sidekicks του¹, οι οποίοι αποτελούσαν την οικογένεια πλέον του Bruce. Αυτό σαν αποτέλεσμα ανάγκασε τον Bruce² να αναζητήσει πιο ακραίους τρόπους για να αποτρέψει τα εγκλήματα που ένιωθε ότι δεν ήταν αρκετά γρήγορος για να σταματήσει. Ο Batman έβαλε στο στόχαστρό του τον Flash του κόσμου του, καθορίζοντας ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη Δύναμη Ταχύτητας καλύτερα από ό,τι θα μπορούσε ο ίδιος ο speedster³. Ο Batman νίκησε όλους τους εχθρούς του Flash και κατάσχεσε τα όπλα τους για να τα χρησιμοποιήσει εναντίον του Flash σε μια μάχη για τις δυνάμεις του. Αφότου ο Bruce επιδίωξε Barry⁴, Batman οδήγησε τους δύο τους στη δύναμη ταχύτητας χρησιμοποιώντας Batmobile του συγχωνεύθηκε με τον κοσμικό διάδρομο - απορροφώντας τον Flash και τις δυνάμεις του. Όταν ο Batman επέστρεψε από τη Δύναμη Ταχύτητας, φόρεσε ένα νέο κοστούμι και έγινε “Batman: The Red Death” και άρχισε να δολοφονεί κακοποιούς και εγκληματίες, παρά τη συνείδησή του Barry να τον παρακαλεί συνεχώς να σταματήσει.

Ανάλυση

Το τραγούδι ξεκινά χαλαρά και συνεχίζει έτσι, καθώς σταδιακά ανεβάζει ελαφρά την ένταση τονίζοντας συγκεκριμένους στίχους. Θεωρείται Rock/Metal και τα όργανα που διακρίνονται είναι ντραμς, τα οποία ακούγονται όταν υπάρχει μεγαλύτερη ένταση και μπάσο κιθάρα. Ο ρυθμός είναι χαλαρός με κάποιες μικρές εντάσεις οι οποίες τονίζουν τα λόγια. Το τραγούδι ταιριάζει απίστευτα με τον χαρακτήρα και την τραγική του ιστορία που προκάλεσε στην δημιουργία του. Οι στίχοι κάνουν καταπληκτικοί δουλειά στο να αποδίδουν τα συναισθήματα και τις σκέψεις των δύο χαρακτήρων που πλέον μοιράζονται ένα σώμα, το ίδιο και ο ρυθμός. Οι στίχοι θεωρώ αντιπροσωπεύουν τους χαρακτήρες, κυρίως βέβαια τον Batman που και έχει κυρίαρχη ‘θέση’ στο σώμα, αλλά με μερικούς από τα λόγια να υποδηλώνουν τον πόνο και την αγανάκτηση του Barry (Flash) που δε είναι παρά μια φωνή που παρακαλεί τον Bruce να τελειώσει το μαρτύριο αυτό. Το τραγούδι δημιουργεί μια λυπητερή ατμόσφαιρα, προκαλώντας τον ακροατή να χαλαρώσει.

Εντυπώσεις

Έχοντας διαβάσει το κόμικ και ξέροντας καλά την πλοκή και τους κανόνες του φανταστικού κόσμου αυτού, δεν εκπλήσσομαι που το τραγούδι συνδέεται τόσο καλά με το κόμικ και τον χαρακτήρα. Βέβαια μπορώ να διακρίνω πιο πολλά από την πρώτη φορά που το άκουσα το 2019, όπως για παράδειγμα τις αντιθέσεις των στίχων μεταξύ τους, απεικονίζοντας τους χαρακτήρες και τις σκέψεις τους. Μέσα από αυτή την έρευνα έμαθα καινούργιες μπάντες και κατάλαβα πιο καλά τον συμβολισμό πίσω από αυτά των στίχων.

Links

https://youtu.be/q7vCmZuGgRU

https://readcomicsonline.ru/comic/batman-the-red-death-2017-/1/1

https://genius.com/Brann-dailor-red-death-lyrics

https://en.wikipedia.org/wiki/Brann_Dailor

Παραπομπές